از دهه 1960، شعر به زبان فرانسه در قالب دو رویکرد رقیب درک میشود: جستجوی «حضور» از یک سو، «لیترالیته» - بازسازی روزمره - از سوی دیگر. اشکال معاصر هر دو در این مجموعه یافت می شود، از «غزل نو» بونهوم و مولپوآ تا سیاست شکسته شده «پسا شعر» در تارکوس و گلیز. اما این دوگانگی به سرعت از بین میرود و بسیاری از شاعران از دستهبندی به این شکل خودداری میکنند