کتاب نامه های ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی

«نامه‌های ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی» کتابی است که به کوشش محسن فرح بر گردآوری شده است. این اثر در دسته ادبیات تاریخی قرار می‌گیرد. این کتاب مجموعه‌ای از ۹۱ نامه و تلگراف ابوالقاسم لاهوتی، شاعر و کنشگر سیاسی ایرانی و صدرالدین عینی، بنیان‌گذار ادبیات معاصر تاجیکستان است. این نامه‌ها طی سال‌های ۱۹۲۷ تا ۱۹۵۳ نوشته شده و بخشی از فعالیت‌های علمی و فرهنگی این دو نویسنده را روایت می‌کند. «نامه‌های ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی» به ترتیب شامل متن نامه‌ها، یادداشت‌ها، گاه شمار زندگی ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی می‌شود. موضوع نامه‌ها بیشتر مسائل ادبی و فرهنگی است و نمایی کلی از وضعیت سیاسی شوروی سابق و شرایط جامعۀ تاجیکستان و فضای فرهنگی حاکم برآن زمان را نیز روایت می‌کند. از مهم‌ترین موضوعاتی که در نامه‌ها مطرح شده می‌توان به حیات ادبی و وضع ادبیات نوین فارسی-تاجیکی و تألیفات ادیبان جوان در آن دوره اشاره کرد. همچنین در این نامه‌ها زبان، الفبا، لغت‌نویسی، اصطلاحات و چگونگی زبان معاصر فارسی-تاجیکی و توجه به تألیفات یکدیگر از دیگر موضوعات مهم این نامه‌ها به حساب می‌آیند. در کتاب «نامه‌های ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی» می‌توان به جایگاه آن‌ها در تشکیل و تأسیس اتحادیۀ نویسندگان، شکل‌گیری آثار ادبی تاجیکستان و دهه هنر تاجیکستان در مسکو پی برد. در این نامه‌ها همچنین این موضوع مشخص می‌شود که عینی در سال‌های بین 1920 تا 1930 درگیر مشکلاتی بوده که لاهوتی برای نجات جان او کمک‌های فراوانی انجام داده است.
همچنین در این کتاب یادداشتی از سیسیلیا بانو لاهوتی، همسر ابوالقاسم لاهوتی و خاطرۀ کمال عینی، فرزند صدرالدین عینی به چاپ رسیده است.
در «نامه‌های ابوالقاسم لاهوتی و صدرالدین عینی» یادداشت‌ها و خاطراتی از اساتید ادب فارسی چاپ شده است. در این کتاب علاوه براین، عکس‌هایی از زندگی لاهوتی و عینی منتشر شده که برخی از آنها برای نخستین‌بار است که چاپ می‌شوند.