کتاب خانه

کتاب قطور ولی داستان طولانی نیست. در یکنواختی گیرای داستان اتفاقات نه چندان هیجان انگیز ولی مهم هستند. جک به خانه ای پناه آورده که همواره از ترس قضاوتهای بی پایان ساکنانش از آن گریخته بوده است. چیزی که جک را از سایرین متمایز کرده تفکر او در مورد گناهان نابخشودنی است. او شاید حتی تا پایان داستان این حقیقت را که او هم مرد خوبی بوده است نپذیرفت و رفت. او خود را مقصر سرافکندی پدر و غمی همیشگی بر قلب او می‌دانست با این حال تلاشی بیهوده برای آوردن خانواده اش (که آخر داستان از آن پرده برداری میشود) به آن خانه داشت با این که میدانست که نه همسرش تمایلی به آمدن دارد و نه پدر تمایلی به قوم سیاهپوست نشان خواهد داد. پایان داستان غم انگیزتر از چیزی بود که به نظر می‌رسید. در سطرهای پایانی کتاب، رفتن جک طوری به قلم آورده شده که هیچ امیدی به بازگشت در دل خواننده بر جای نمی‌گذارد.

مریلین رابینسون مخاطب را مهمان داستانی ژرف و گیرا می‌کند . مریلین رابینسون با نثر موجزش مخاطب را وادار می‌کند که تا انتهای داستان لذت ببرد " خانه برای او نماد خوشبختی بود؛ خوشبختیِ بی چون و چرایی که در زندگی اش وجود داشت. حتی وقتی غمی از راه می‌رسید منکر این خوشبختی نمی‌شد. حتی وقتی که همسرش را از دست داد طوری از خانه حرف میزد که انگار همسرش هست ، پیر اما زیبا و زیبایی اش همان آرامش و شکوهی بود که آن همه سال به آنها هدیه کرده بود ، زیبایی ای که هر چشمی را توان دیدنش نبود " با همین نثر زیبا میتوان کتاب را یک‌نفس خواند . یکی از نقاط پررنگ داستان ، وجود جک بود خیلی اوقات دلش می‌خواست می‌توانست به خواهر یا برادری اعتماد کند اما ... انگار گلوری و جک آمده بودند تا گذشته را به تماشا بنشینند و تلاش کنند کدورت‌های گذشته فراموش شود اما خاطرات به همه‌ی خانه سَرَک کشیده بود و اتش خشم ِ گلوری زبانه می‌کشید . حالا که آنها برگشته بودند پدر خم شده بود و جدی و مصمم و نمی‌توانست این حجم از هیجان را در بازی تحمل کند . خانه علیرغم بارِ حزن انگیزی که بر شانه هایم گذاشت پرتویی از امید را به چشمانم نشان داد که پروردگار مهربان است و تمام ... این کتاب را حتما بخوانید و درس هایش را مزه مزه کنید بسیار تاثیر گذارست و میتواند زخم‌ها را التیام دهد . #این_کتاب_را_از_قفسه_در_بیاور

مریلین رابینسون مخاطب را مهمان داستانی ژرف و گیرا می‌کند . خانه ، داستان تضاد میان نسل‌هاست . تضاد عشق، مرگ و ایمان است . مریلین رابینسون با نثر موجزش مخاطب را وادار می‌کند که تا انتهای داستان لذت ببرد . " خانه برای او نماد خوشبختی بود؛ خوشبختیِ بی چون و چرایی که در زندگی اش وجود داشت. حتی وقتی غمی از راه می‌رسید منکر این خوشبختی نمی‌شد. حتی وقتی که همسرش را از دست داد طوری از خانه حرف میزد که انگار همسرش هست ، پیر اما زیبا و زیبایی اش همان آرامش و شکوهی بود که آن همه سال به آنها هدیه کرده بود ، زیبایی ای که هر چشمی را توان دیدنش نبود " با همین نثر زیبا میتوان کتاب را یک‌نفس خواند . یکی از نقاط پررنگ داستان ، وجود جک بود خیلی اوقات دلش می‌خواست می‌توانست به خواهر یا برادری اعتماد کند اما ... انگار گلوری و جک آمده بودند تا گذشته را به تماشا بنشینند و تلاش کنند کدورت‌های گذشته فراموش شود اما خاطرات به همه‌ی خانه سَرَک کشیده بود و اتش خشم ِ گلوری زبانه می‌کشید . حالا که آنها برگشته بودند پدر خم شده بود و جدی و مصمم و نمی‌توانست این حجم از هیجان را در بازی تحمل کند . خانه علیرغم بارِ حزن انگیزی که بر شانه هایم گذاشت پرتویی از امید را به چشمانم نشان داد که پروردگار مهربان است و تمام ... این کتاب را حتما بخوانید و درس هایش را مزه مزه کنید بسیار تاثیر گذارست و میتواند زخم‌ها را التیام دهد . #این_کتاب_را_از_قفسه_در_بیاور