کتاب جیب بری

«جیب بری» یک نمایشنامه کمدی تیره از جو اورتن است که برای اولین بار در سال 1966 اجرا شد. اورتن، که به خاطر رویکرد خرابکارانه و طنزآمیز خود در تئاتر شناخته می‌شود، در این نمایشنامه از طنز بی‌رحمانه و نقد اجتماعی استفاده می‌کند تا هنجارهای اجتماعی، اقتدار و اخلاق را به چالش بکشد. این نمایشنامه یک کمدی سریع و پرشتاب است که از طریق نمایش‌های مسخره و تفسیرهای اجتماعی گزنده، پوچی و بی‌معنایی بسیاری از نهادهای اجتماعی را نمایان می‌سازد.
داستان «جیب بری» حول دو شخصیت اصلی، هال و دنیس، می‌چرخد که درگیر یک سرقت بانک هستند. نمایشنامه با این دو نفر آغاز می‌شود که پس از دزدی در خانه‌ای پنهان می‌شوند و به سرعت وارد مجموعه‌ای از حوادث مضحک و پوچ می‌شوند. پول دزدی در تابوت مادر تازه فوت‌شده هال پنهان شده است و این به زمینه‌ای برای موقعیت‌های بامزه و عجیب و غریب تبدیل می‌شود. دزدان توسط بازرس پلیسی به نام تروسکات تعقیب می‌شوند، که بیشتر به محتویات تابوت علاقه دارد تا حل جرم. در همین حین، داستان فرعی مربوط به پدر هال که به یک بیمارستان روانی فرستاده شده است، به پیچیدگی بیشتر داستان کمک می‌کند. نمایشنامه به شکلی خنده‌دار و گزنده فساد، طمع و پوچی بوروکراسی را به تصویر می‌کشد و بر مسائل اخلاقی و جنایی می‌پردازد. در پایان، «جیب بری» ماهیت قانون و نظم اجتماعی را به چالش می‌کشد و انگیزه‌های شخصیت‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهد. یکی از موضوعات محوری «جیب بری»، نقد پوچی و نادرستی اخلاق اجتماعی است. شخصیت‌ها در این نمایشنامه قوانین اخلاقی و حقوقی را به سادگی نقض می‌کنند، اما با شوخی و بی‌رحمی به تصویر کشیده می‌شوند، به طوری که مخاطب مجبور می‌شود در مورد مفهوم جرم و مجازات تجدید نظر کند. اورتن در این اثر به نقد ریاکاری نهادهای اجتماعی، به‌ویژه دین و دولت، می‌پردازد و از موقعیت‌های اغراق‌آمیز برای نمایش تناقضات این نهادها استفاده می‌کند. دیگر موضوع اصلی، ناکارآمدی خانواده است، جایی که اورتن به بررسی روابط مضحک خانوادگی، به ویژه بین هال و مادر متوفی‌اش، می‌پردازد. در اینجا، اقتدار، چه از نوع والدینی و چه از نوع نهادی، توسط طنز اورتن مورد تردید قرار می‌گیرد. این به طور مداوم انتظارات مخاطب را به چالش می‌کشد و آنها را در موقعیت‌های بی‌احترامی قرار می‌دهد. سبک نوشتاری اورتن شامل ترکیبی از کمدی اسلپ‌استیک، دیالوگ‌های سریع و موقعیت‌های مضحک است. نمایشنامه‌های او تحت تأثیر سنت مسخره‌سازی هستند، اما نقد شدیدی از جامعه بریتانیا در دهه 1960 دارند که هنوز با محافظه‌کاری پس از جنگ روبرو بود. لحن نمایشنامه در میان مضحک و تاریک نوسان دارد، که تأثیر خرابکارانه آن را تقویت می‌کند.
در «جیب بری» ، جو اورتن دنیایی پر از خنده و آنارشی می‌سازد که سیستم‌های اقتدار و اخلاقی بریتانیای پس از جنگ را به چالش می‌کشد. این نمایشنامه همچنان موضوعیت دارد و از طریق طنز بی‌رحمانه خود نقدی تند و تیز از ساختارهای اجتماعی و سیاسی ارائه می‌دهد. ترکیب کمدی سریع، مسخره و طنز گزنده، «جیب بری» را به یک اثر کلاسیک تئاتر مدرن و به تفسیری قدرتمند از پوچی‌های اجتماعی و طبیعت انسان تبدیل کرده است.