خواندن جذاب اما نگران کننده. نویسنده این کتاب را به دو بخش تقسیم می کند که اول تاریخچه واحد و دوم شهادت کسانی که در آن خدمت کرده اند. نویسنده موضوع مهمی را با شیوه ای جذاب به مخاطره می اندازد که وحشت کامل آزمایش های انسانی را به همراه دارد و تمام آنچه را که مورد توجه خواننده قرار می دهد ، به عهده دارد. در کل کتابی خوب و متعادل است.
در ژانویه سال 1948، مردی به یکی از شعب بانک تیکوکو («تیجین» مخفف تیکوکو جینکو) رفت و خود را کارمند وزارت بهداشت و رفاه معرفی کرد. او به مدیر بانک گفت که یک بیماری همه گیر در منطقه وجود دارد و از همه کارکنان بانک خواست از داروی پیشگیری که همراه دارد، بخورند. او به رییس بانک اطمینان داد که داروی خوبی است و وزارتخانه متبوع او آن را از (قرارگاه مرکزی، دفتر داگلاس مک آرتور) دریافت کرده است. مدیر از روی وظیفه شناسی همه کارکنان بانک را برای راهنمایی گرد هم آورد. آن به اصطلاح نماینده، پیپتی را در مایع محتوی یک بطری که با خود آورده بود، فرو کرد و مقداری از آن را برداشت و داخل یک فنجان چای ریخت. او نشان داد که چگونه باید ابتدا زبان را بیرون آورد تا مایع به سرعت و به طور مستقیم وارد گلو شود، سپس آن را در برابر کارکنان نوشید. سپس مقداری از مایع همان بطری را در شانزده فنجان ریخت؛ یک فنجان برای هر فردی که در آنجا بود. او به آنها دستور داد زمانی که او اعلام می کند، آن را همزمان با هم سر بکشند. آنگاه پس از یک دقیقه - که او به طور دقیق با ساعتش اندازه می گیرد - آنها باید داروی دوم را بنوشند. آنها همگی فرمانبردارانه دستور وی را اجرا کردند. دوازده تن از کارکنان جان خود را از دست دادند، درحالی که چهار نفر جان به در بردند تا بعدا شهادت دهند.
ادبیات این سرزمین بسیار وسیع، نمایانگر وجوه مختلفی از زندگی مردم ژاپن، ابزاری برای قدردانی از سنت ها و همدلی آن ها با طبیعت است
انسان تااین حد میتواند بی رحم باشد واقعا موبه تن آدم سیخ که هیچ تیرآهن میشه
چرا قیمت انقدر بالاست؟! 😵
متاسفم برا اون کسانی که فقط چارتا تکنولوژی ژاپن رو میبینند در حالی که هرگز این جنایات وحشیانه ژاپن را نمیبینند. تاسف آوره