کتاب خاکستر خاطرات سوخته

رمان «خاکستر خاطرات سوخته»، اثر خانم مریم کوچکی رمضان همچون دیگر رمان او، «سایه‌ها و نقاب‌ها» اثری رئالیستی است.
پس از رفتن‌ها و جدایی از کسان، در آینده‌ی پیش‌رو تمامی درهای خاطره داشتن‌های با هم بسته می‌شود. آدم‌های جدا افتاده‌ی مکانی و زمانی از هم، در آن دورافتادگی، با مرور یادهای داشته در گذشته‌های گذشته، از همدیگر یاد می‌کنند.
با همه‌ی وابستگی‌ها و دوست داشتن‌ها، آن در کنار هم و با‌هم ‌نبودن‌ها باعث ایستایی در شناخت از خواسته‌ها، افکار و باورهای یکدیگر می‌شود.
گذر زندگی جز در دو خط زمانی و مکانی، برروی خط سومی نیز گذر می‌کند، خط سوم؛ زیستن در درون خود و با خود است.
خاطره‌نویس‌ها صرف خود و برای خود، با همدستی کلمات، در گذر زندگی‌شان روی خط سوم، هم‌زمان زیستن‌شان نوشته هم می‌شود و کلمات بر روی خط‌های صفحات دفتر خاطرات آنان به آن نوع زیستن تصویری بیرونی می‌دهد.
در خاکستر خاطرات سوخته، بخش خاطرات آن، نوشته‌هایی از زیستن بیرونی زنی‌ست که بعد از مرگ، به خواست و اراده‌ی خود، خاطراتش را با تنها دخترش در میان می‌گذارد. خواندن آن خاطرات دختر را از دو راه گذر می‌دهد.
– یک راه شناخت از زنی که مادرش بود؛ زنی که در بین سطور دفتر خاطراتش، خواسته‌ها، افکار و برداشت‌هایش را از آدم‌های زندگی‌اش به تصویر کشیده ‌است.
– راه دیگر همان به چالش کشیده شدن زودهنگام دختر روی خط سوم و زیستن درونی‌اش است. او از شروع خواندن خاطرات، به کلنجار با خود گرفتار می‌شود. از بی‌تفاوتی‌ها و جبهه گرفتن‌ها، به آشفتگی دچار می‌شود و در پایان با شناخت از جایگاه خود، کسان و وابستگانش نسبت به دیگران و در ارتباط با آن‌ها، با کنار آمدن با خود و به داوری ننشستن‌ها، به آرامشی درونی می‌رسد.