پرسش اصلی کتاب این است که آیا میتوان با تلاش در بازسازی باغی با عوامل هویت ایرانی، که در میراث غنی ایرانیان «سنت، ایرانیت، دین،و تجدد» خوانده شده است، سرنمونی موفق برای بازیگری و نقشآفرینی عرضه کرد؟ پاسخ کتاب این است که مثالهای فراوانی وجود دارند. اما به گمان نویسنده سرآمد آنها حافظ بزرگ است که ابزارهایی کارساز در سه سپهر روشی، محتوایی و عملی بهجا گذاشته است. وی براساس روش «نظربازی» مفاهیمی کلیدی، مهم و سرمد را ابتکار کرده است، روشی که ایجاب میکند مفاهیم نظری و عملی وی عینا تقلید نشوند، بلکه بهعنوان افق و نمونه تلقی شوند. بر هر شخص یا نسلی واجب است برای خود متناسب با شرایط مکانی و زمانی ترکیبی مبتکرانه و روزآمد از این مفاهیم بسازد. این افق و نمونه از پنج مفهوم کلان ساخته شده است که عبارتاند از: عشق، ایمان، ادب، رندی، و مریدی. در این کتاب نهفقط این مفاهیم بسط داده شده است بلکه آنچه کتاب را عمق بیشتری میبخشد روش تاریخی گفتمانی مولف است که کتاب را به اثری گسترده و پیچیده، هم در زمینهی زندگی فرهنگی/ فکری ایرانیان و هم در زمینهی بازیگری فاخر و واقعگرایانهی حافظ، تبدیل میکند.