کتاب سی گزارش به شیطان

و ماجرا اینطور شروع شد خبر رسید که معاویه قبض روح شده است. روزهای آخر ماه رجب بود؛ سال ۶۰هجری. تاریخش را هیچکدام از ما هرگز فراموش نخواهیم کرد. نه به این خاطر که مرگ معاویه، برای ما دردناک و غمانگیز باشد؛ دلیلش فقط فریادی بود که شیطان بر سر زمین کشید. همۀ ما از نعرههای ناگهانی او میترسیدیم. طبق معمول، من اوّلین کسی بودم که باید خود را به حضورش میرساندم و دلداری‌اش میدادم. دستیار ارشد اینطور موقع‌ها به‌کار می‌آید! چشم‌هایش کاسۀ خون بود. انگشت‌هایش طوری در هم مشت شده بود که انگار، هرگز انگشتی نداشته است. سرم را به زیر انداختم و آهسته گفتم: «آرام باشید قربان!» دندان‌هایش به هم ساییده شد: «چطور آرام باشم ابله! هنوز یک نور از آن پنج نور، روی زمین باقی مانده است. آن‌وقت، من قدرتمندترین پایگاهم را از دست داده‌ام.» باید او را آرام میکردم وگرنه نعره‌هایش گوش همۀ ما را کر میکرد. دلجویانه گفتم: «نگران نباشید. معاویه جانشینی دارد که مانند خودش تربیت شده است.» این بار صدای قهقهه‌اش در گوشم پیچید: «یزید را میگویی؟ او کجا و پدرش کجا؟ یزید سیاست نمیداند. سیاست ابزار سلطنت معاویه بود؛ اما یزید…» حرفش را بریدم. حتّی او هم از شهامت من حیران شد. نمیدانم چرا آنطور بی‌پروا دهان باز کردم و حرفش را بریدم و قاطعانه به او امید دادم: «شما لشکری از یاران خود را به من بدهید. من به زمین میروم و کمتر از شش ماه، با پیروزی برمیگردم.» طوری در چشم‌هایم خیره شد که یقین کردم، مرا باور کرده است. نفس عمیقی کشید. صندلی‌اش را پشت به من چرخاند. مکث بلندی کرد و در میان التهاب من گفت: «شش ماه. فقط شش ماه! باشد… برو.. این گوی و این میدان.»