کتاب روستای محوشده

اشمیتز بلافاصله مسائل را در دست گرفت و در عرض چند ساعت خبر دهان به دهان گشت: ورویه پاسخ مثبت داده بود، ورویه در پی برگذاری دادگاه بود، به هر حال ورویه چیزی نگفته بود اما برای تکذیب کردن بسیار دیر شده بود. این اشتباه ضامن را کشید. جمعیتی عظیم، حدود پانصد نفر به پشتوانه قدرت ورویه، به سوی ژاندارمری راه افتادند و خواهان تحویل گرفتن مظنون شدند. شهردار کوشید گردانندگان این وضعیت را سر عقل بیاورد اما غیرممکن بود؛ آن ها دیگر فقط از غرایزشان و در درجه دوم از ورویه پیروی می کردند که از اقدامشان حمایت می کرد. بنابراین شهردار با درماندگی نظرش را تغییر داد و به جبهه آن ها پیوست. نمایشی حیرت آور که اهمیت نمادینش در آن لحظه نادیده گرفته شد: مقامی قانونی به متجاوزان می پیوست! در واقع سیلوستر آینله با این کار خستگی اش را نشان می داد؛ او دیگر نمی دانست چه کند و به اندازه کافی بار سرنوشت روستا را بر شانه هایش حمل کرده بود. اگر کس دیگری می خواست او می پذیرفت که جایش را بگیرد، حتی اگر ورویه بود که هیچ کس به او رای نداده بود؛ این گونه همه می دیدند که او چطور از عهده کار برمی آمد. استوار دوم پاکیویتز با دیدن موج انسانی جلو سربازخانه اش به خود لرزید. متوجه شد مقاومت بی فایده خواهد بود و در صورت امتناع از تبعیت احتمالا چیزی جز تاراج دفترش به کف نخواهد آورد. بنابراین با تاسف بسیار به دوگی و پلیسیه دستور داد مظنون را از سلولش بیرون بیاورند تا او را به صورت رسمی در اختیار اشمیتز قرار دهند. اما برای حفظ ظاهر شروع به اعتراض کرد. گفت: «من نمی تونم با تحرکات شما مخالفت کنم ولی محکومشون می کنم.» اشمیتز پاسخ داد: «ناوولی رو بدون قصه ساختن به من تحویل بدید، همه چیزی که می خوایم همینه.» _ من قصه ای نمی سازم. فقط بدونید گزارشی می نویسم و همه چیز ثبت میشه.