کتاب الموت

وقتی حسن صباح بار دیگر تنها شد، زیر لب زمزمه کرد: «پرده چهارم نمایش هم به پایان رسید.» همان شب عبیدا، جعفر و عبدالرحمان را نزد خود فراخواند. ابوسراج دستور او را به اطلاع جوانان مزبور رساند و این گروه از فداییان بلافاصله دچار هیجان عجیبی شدند. زمانی که عبیدا دریافت که چه سرنوشتی در انتظار اوست، چهره سیاهش به رنگ خاکستری درآمد و مثل حیوانی شکارشده به اطرافش نظری انداخت. عبدالرحمان نیز وحشت زده می نمود. ــ چرا سیدنا دستور داده است که درست همین امروز به حضورش برویم؟ ابن وقاص پاسخ داد: «حتمآ سیدنا فکر می کند که اینک نوبت شماهاست تا از سوی او به بهشت فرستاده شوید. حالا دیگر نه یوسف اینجاست و نه سلیمان و نه ابن طاهر...» ــ آیا ما در این صورت مجبور می شویم خودمان را از فراز یک برج به زیر پرتاب کرده و یا چاقویی در شکم فرو کنیم؟ ــ این را باید از سیدنا بپرسی. در این میان فقط جعفر با خونسردی خبر را شنید و از خود هیچ گونه واکنشی نشان نداد، بلکه در این حال به دوستانش گفت: «زندگی و مرگ ما به اراده خداوند است و سیدنا نماینده او در روی زمین می باشد.»

ابوعلی جلوی در ورودی اقامتگاه حسن صبّاح از آنها استقبال کرد و همگی را به طرف برج برد، در صورتی که ابوسراج پس از آن که دستور سیدنا را به اطلاع این جوانان رساند با نگرانی درصدد برآمد که هر چه زودتر منوچهر را پیدا کرده و ماجرا را با او درمیان بگذارد. هنگامی که منوچهر را روی حصار قلعه دید، او را به کناری کشید و از فرمانده پرسید: «عقیده تو درباره مرگ آن دو جوان فدایی چیست امیر؟» ــ سیدنا، رهبر قدرتمندی است. ــ من می خواهم بدانم که تو در این باره چگونه فکر می کنی! آیا با عمل او موافق هستی؟ ــ در این باره فکری به مغزم راه نمی دهم، دوست عزیز! و توصیه می کنم که تو هم مثل من باشی...! ــ و با چنین وسایلی باید ارتش سلطان را شکست بدهیم؟ ــ این را فقط سیدنا می داند... آنچه که من می دانم این است که ما نمی توانیم با نیروهایمان مدتهای طولانی در برابر افراد دشمن مقاومت کنیم. ــ از هم اکنون عرق سردی از پشت بدنم فرو می چکد...