کتاب درد نهفته

در نیمه ماه ژوئیه بلای تگرگ می آید، تگرگ هایی به بزرگی تخم کبوتر، آن قدر درشت که می تواند گوسفندان را بکشد. یک هفته سخن از این بلای آسمانی است. سپس در گرماگرم حصاد فراموش می شود. آقای کنینگ، در لباس تابستانه، پنجره کتابخانه را چارتاق باز می گذارد، خرمگس ها وارد می شوند و در فضا وزوز می کنند. جیمز کتاب می خواند یا چرت می زند. دوباره دیگر با آقای کنینگ به لندن رفته و دو ناخن دیگر از دست داده است. فعلا از او چیزی خواسته نمی شود. توام ها بیمارند: استفراغ در ماه مه، تب مخملک در ژوئن. در ماه اوت، که نخستین بار پس از هفته ها، تکیه داده به بازوان مولینا به هواخوری می آیند، از پنجره کتابخانه به دو انسان کهن سال می مانند که با برادرزاده نورچشمی شان به گردش آمده باشند. هوای فصل بهبودشان می بخشد، سلامت شکننده ای پیدا می کنند. به زودی همراهی جیمز برای چیدن گل های خودرو لازم می افتد. مولینا هرگاه می آید طرحشان را با هم می کشد و روی بعضی از این طرح ها با رنگ و روغن کار می کند: دو دختر و یک پسر، نشسته زیر درختانی که در نور شکسته آفتاب محو می نمایند. از میان تمام تصویرهای جیمز دایر، که چیزی نیستند بیش از طرح هایی رنگین، نقاشی هایی کم دقت و فاقد جزئیات، مولینا دو تصویر _ پسر عجیبو طبیب خوش پوش_ را ترجیح می دهد. دختران با سیه بختی شان به طور کامل نشان داده می شوند و پسر نشسته و به درختی تکیه داده، با همان حالت بی تاثیری که مجسمه های آقای کنینگ دارند. چهره یک بچه قاتل، یک سلطان ابله. حتی بیننده ای اتفاقی اندیشناک می شود، خود را در مقابل معمایی حس می کند. چه چیز سرانجام جیمز را به رفتن برمی انگیزد؟ چرا یک روز بخصوص، نه روزی دیگر؟ او در لابه لای چیزی گرفتار آمده است، چرخ دندانه های مرطوب یک ماشین. نمی داند به آن چه نامی بدهد. اتصالات این دستگاه را غبار خاشاک گرفته است. رویاهایش را حضور سگ ها آشفته می کند...