کتاب بهشت زیبای خدا حقیقت دارد

من هیچ یک از این وقایع را تجربه نکردم، و این مسئله، غیرمعمول ترین جنبه ی تجربه ی نزدیک به مرگ من می باشد. من کاملا رها از هویت جسمانی ام بودم و در نتیجه در تجربه ی نزدیک به مرگم، هیچ اتفاقی که بتواند سبب شود زندگی دنیوی ام را به یاد آورم، رخ نداد.

این نقل قول که: «من کور بودم، ولی اکنون می بینم» حالا مفهوم جدیدی برایم پیدا کرده است. حالا می فهمم که ما در زندگی زمینی مان تا چه حد در مورد کیفیت واقعی عوالم معنوی کور هستیم، به خصوص افرادی مثل من که در گذشته، ماده را هسته ی مرکزی واقعیت می پنداشتم و چیزهای دیگر- فکر، آگاهی، ایده ها، عواطف، روح- را فقط حاصل برهمکنش ماده تصور می کردم. این درک و بصیرت برایم بسیار الهام بخش بود، چون به من امکان داد که ارزش و اهمیت فهم و درکی را که پس از ترک محدودیت های جسم و مغز مادی در انتظار ماست، متوجه شوم.

همیشه تصور می کردم که مفاهیمی نظیر شوخی، طنز یا ترحم، صفت هایی هستند که ما را در تحمل این دنیای بی انصاف و زجرآور کمک می کنند. همین طور هم هست. آن ها ما را تسلی می دهند ولی کوتاه و زودگذر هستند. مهمتر آن که یادآور این واقعیت اند که تمام سختی ها و زجرهای این دنیا موقتی اند و به هیچ وجه در سرنوشت نهایی ما موثر نیستند. شادی و طنز تنها یادآور این حقیقت اند که ما زندانی این دنیا نیستیم، بلکه مسافرانی هستیم که از اینجا عبور می کنیم.