کتاب آشپزی برای پیکاسو

تا این لحظه «آندین» صدایی از جای دیگری در ویلا نشنیده بود. شاید مشتری برای قدم زدن یا دیدار کسی بیرون رفته بود. هیچ وقت به ذهنش خطور نمی کرد ممکن است کسی بعد از طلوع آفتاب خواب باشد چه برسد به ظهر. همچنان که «آندین» با فضای آشپزخانه آشنا می شد، دری را دید که به طرف بقیه فضای خانه باز می شد. آن را با فشار، باز و با دقت نگاه کرد.

«آندین» که کمی ترسیده بود، گفت: «انگار هزار ساله که هیچکس اینجا غذا نخورده.» مشتری می خواست غذایش کجا سرو شود؟ مادرش دستورات لازم را نداده بود. او نمی خواست جسارت کند که مشتری، منت بگذارد و در آشپزخانه غذا بخورد، هر چند فضای آنجا سرزنده تر بود.

«آندین» به ندرت چنین لحظه آرامی را در تنهایی خویش برای فکر کردن به رویا هایش داشت. بنابراین هنگامی که حس مبهمی از آینده ای شورانگیز در جایی کاملا دور از آنجا در ذهنش شکل می گرفت، تقلا می کرد تا آن رویا را به چنگ آورد؛ انگار دستش را دراز می کرد تا کرم شبتابی را پیش از ناپدید شدن نورش بگیرد.