کتاب شاهنامه از دو منظر

1- تمرکز این نوشتار عمدتآ در بخش اساطیری شاهنامه است، هرچند در آن مورد نیز حق مطلب کاملا ادا نشده است. تعجیل و عدم انسجامی که گاهی دیده می شود نتیجه بی صبری نگارنده در طرح این مسائل و شنیدن پاسخ های جامعه است. این نگاه به سنت و ادبیات نگاه به نقد و بازخوانی است و با نگاه رایج روشنفکران، که نگاه مهر و کین است، تفاوت دارد. امید نگارنده آن است که موجی در جامعه ایجاد شود و اعماق گذشته را با این نگاه بکاود. بن مایه تحول فرهنگی ما در همین است.
2- مخاطب این نوشتار اقشار میانی جامعه هستند. آشنایان بافرهنگ خودی و آماده برای درک فرهنگ نوآیین. بنابراین رویکرد نگارنده نه پژوهشی، بلکه آموزشی و انگیزشی است. کنکاش در الفاظ یا اسطوره های شاهنامه که بسیاری به آنها پرداخته اند، نیست. با برجسته کردن آموزه های ارزشمند و نقد نظرات احتمالا مخرب آن است. می گویم «احتمالا مخرب» چون ما نه از بطن متون کهن آگاهیم و نه به آن نیاز داریم. این عملکرد آنها و برداشت شخصی ما از آنهاست که در زندگی مان تأثیرگذار است. نگارنده امیدوار است که جریان روشنفکری ایران کم کم معطوف به زندگی واقعی شود.