1- تمرکز این نوشتار عمدتآ در بخش اساطیری شاهنامه است، هرچند در آن مورد نیز حق مطلب کاملا ادا نشده است. تعجیل و عدم انسجامی که گاهی دیده می شود نتیجه بی صبری نگارنده در طرح این مسائل و شنیدن پاسخ های جامعه است. این نگاه به سنت و ادبیات نگاه به نقد و بازخوانی است و با نگاه رایج روشنفکران، که نگاه مهر و کین است، تفاوت دارد. امید نگارنده آن است که موجی در جامعه ایجاد شود و اعماق گذشته را با این نگاه بکاود. بن مایه تحول فرهنگی ما در همین است.
2- مخاطب این نوشتار اقشار میانی جامعه هستند. آشنایان بافرهنگ خودی و آماده برای درک فرهنگ نوآیین. بنابراین رویکرد نگارنده نه پژوهشی، بلکه آموزشی و انگیزشی است. کنکاش در الفاظ یا اسطوره های شاهنامه که بسیاری به آنها پرداخته اند، نیست. با برجسته کردن آموزه های ارزشمند و نقد نظرات احتمالا مخرب آن است. می گویم «احتمالا مخرب» چون ما نه از بطن متون کهن آگاهیم و نه به آن نیاز داریم. این عملکرد آنها و برداشت شخصی ما از آنهاست که در زندگی مان تأثیرگذار است. نگارنده امیدوار است که جریان روشنفکری ایران کم کم معطوف به زندگی واقعی شود.
کتاب شاهنامه از دو منظر
نگاه