کتاب بی نام

رمان «بی‌نام» نوشته‌ی جاشوا فریس، اثری تلخ، استعاری و پر از تردیدهای وجودی است که مرز میان واقعیت و نماد را از بین می‌برد و خواننده را با جهانی مواجه می‌سازد که در آن، انسان نه ارباب ذهن و بدن خویش است، نه مالک قطعی هویتش. داستان پیرامون تیم، وکیل موفقی در نیویورک، می‌چرخد که ناگهان به بیماری عجیبی دچار می‌شود: نیرویی ناپیدا او را وامی‌دارد تا بدون هدف و وقفه، راه برود. این میل غیرقابل مقاومت و توضیح‌ناپذیر، زندگی حرفه‌ای، خانوادگی و روانی‌اش را به‌تدریج فرو می‌پاشاند.
تیم از شغل، خانه، همسر و دخترش جدا می‌شود و سر از خیابان‌ها، پناهگاه‌ها و سکوتی تلخ درمی‌آورد. او نه می‌تواند با این میل کنار بیاید، نه از آن رهایی یابد. این بیماری به‌نوعی نمادی از اعتیاد، اضطراب یا وسواس مدرن است؛ نوعی رانش پنهان که زندگی را از ریتم عادی‌اش خارج می‌کند و انسان را به حاشیه‌ی جامعه و خود می‌برد. در طول داستان، مفاهیمی چون فروپاشی هویت، تلاش برای بازتعریف خویشتن، بی‌خانمانی، عشق خسته اما پایدار همسرش، و جستجویی بی‌پایان برای معنا، به‌طرزی هنرمندانه در هم تنیده می‌شوند.
جاشوا فریس با نثری موج‌دار، کم‌کلام اما تأثیرگذار، روایتگر انسانی است که میان خواستن و نتوانستن، اختیار و اجبار، عقل و جنون سرگردان است. «بی‌نام» بیش از آن‌که درباره‌ی بیماری باشد، درباره‌ی تنهایی انسان مدرن و ناتوانی‌اش در حفظ کنترل بر زندگی در جهانی است که هیچ چیزش تضمینی ندارد. این رمان مخاطب را وادار می‌کند تا از خود بپرسد: اگر دیگر توان ایستادن نداشته باشیم، واقعا چه چیزی از ما باقی می‌ماند؟