کتاب ماشین ژن

با وجود مشکلاتی که از نظر غذا داشتم ، یک فایده ی بزرگ خوابگاه این بود که توانستم بلافاصله چندین دوست پیدا کنم و دچار حس جدایی و پایین شهری نشوم که در بین خارجی ها شایع است . رفقای خوابگاهی ام خیلی زود به من کمک کردند که با زندگی دانشجویی در آمریکا سازگار شوم . اولین روز شنبه به یک بازی فوتبال رفتیم. مراسم تشریفاتی ، با حضور تشویق کننده ها ، گروه های موسیقی ، و صدای بلند بلندگو ، انگار از خود بازی مهم تر بود . یکی دیگر از مزیت های خوابگاه این بود که نزدیک گروه فیزیک بود ، و چندین دانشجوی دیگر کارشناسی ارشد فیزیک در اتاق هایی نزدیک من اقامت داشتند ، به طوری که توانستیم یک گروه مطالعه ی دوستانه تشکیل بدهیم و با هم به دانشکده تخصصی خو بگیریم. معمولا دانشجویان تخصصی فیزیک یکی دو سال درس می خوانند و بعد در امتحان جامعی شرکت می کنند و آن گاه پژوهش جدی را شروع می کنند . گرچه من درس ها و بخش کتبی امتحان جامع را بدون امکانات زیادی به پایان رساندم ، ولی در امتحان شفاهی برای اولین بار این فکر به مغزم خطور کرد که خیلی هم مشتاق نیستم که یک فیزیکدان باشم . از من پرسیدند که در باره چه کشفیات جالب جدیدی از فیزیک ، چیزی خوانده ام . حتی یک مورد هم نتوانستم نام ببرم و پس از کنکاش بیشتر ، تنها توانستم یک عرصه را نام ببرم که برایم جالب بود . به هر حال ، مرا قبول کردند و تصمیم گرفتم زیر نظر تومویاسوتاناکا ، یک فیزیکدان نظری مشهور در زمینه ی ماده ی چگال ، کار کنم . در آن زمان، علاقه زیادی به پرسش های مربوط به زیست شناسی پیدا کرده بودم، و چند مساله ی زیست شناختی را هم در پروپوزال تزم گنجاندم. از آنجا که نه من چیزی از زیست شناسی می دانستم و نه تومویاسو، این پیشنهادها چیزی فراتر از خواب و خیال نبود و خیلی زود آن ها را کنار گذاشتم.