کتاب، در قالب گفت و گویی بین سه شخصیت خیالی (که یکی شان در حال مرگ است)، به موضوع امکان بقاء بعد از مرگ می پردازد. بخشی از کتاب: شب اول کوئن: گرچن، سخت است چیزی را که می گویی باور کنم. تو هشیار هستی و به نظر نمی رسد درد شدیدی داشته باشی. ولی داری می گویی اوضاع ناامیدکننده است؟ وایروب: این دستگاه ها می توانند مرا برای یک یا نهایتا دو روز دیگر زنده نگه دارند. بعضی اندام های حیاتی ام خیلی بیشتر از آن صدمه دیده اند که پزشکان بدانند چطور مرمت شان کنند (غیر از اقدامات نسبتا شدیدی که قبول نکرده ام). درد خیلی زیادی ندارم. اما آن طور که می فهمم این نشانه ی خیلی خوبی نیست. مغزم صدمه ندیده و حدس می زنم به این علّت باشد که هشیاری ام مثل همیشه است. متأسف ام که کلّ وضعیت تا حدی مأیوس کننده است. اما سم میلر اینجا است. شاید او بداند چطور سرحال ام بیاورد. میلر: عصر به خیر گرچن. سلام دیو. گرچن، حدس می زنم که حاشیه رفتن موردی نداشته باشد؛ دکترها می گویند که رفتنی هستی. کمکی هست که از من بر بیاید؟ وایروب: مرده شور ببردت، سم! تو هر روز با مردن سروکار داری. چیزی برای گفتن نداری تسلّابخش تر از اینکه ”متأسف ام که می شنوم رفتنی هستی؟ و...
کتاب محاوره در هویت شخصی و جاودانگی
