1. خانه
  2. /
  3. کتاب تاریخ گرافیک در ایران

کتاب تاریخ گرافیک در ایران

5 از 1 رأی

کتاب تاریخ گرافیک در ایران

The History of Graphic Design in Iran
انتشارات: نشر نظر
ناموجود
350000
معرفی کتاب تاریخ گرافیک در ایران
«پرویز تناولی» نقاش، گرافیست، مجسمه ساز و مجموعه دار مشهور ایرانی، در کتاب «تاریخ گرافیک در ایران» حاصل کار جمعی از اولین گرافیست های ایرانی را جمع آوری کرده است. هر چند بهتر است بگوییم بهترین تصویر گران کتاب های چاپی. همانطور که تناولی در مقدمه خاطر نشان می کند، با شکل گیری نهاد آکادمی در ایران تلاش هایی در راستای نوآوری های متعدد صورت گرفته اما آنچه همواره مغفول باقی مانده است، توجه به اولین تصویر گرانی است که در زمانی نه چندان دور به کمک چاپ سنگی در صدد تصویرگری کتاب ها برآمدند. در اینجا می توان گفت تناولی علاوه بر اینکه تلاش کرده است تا که خوانندگان کتاب را با دوره ای از تاریخ هنر ایران در زمینه هنر گرافیک آشنا کند، سعی کرده قدمی در راستای پر کردن حفره ارتباطی ما با گذشته و گذشتگان در این زمینه خاص، بردارد. پژوهش او را می توان به عنوان یکی از نخستین و نظام مند ترین پژوهش ها در این زمینه در ایران دانست که می تواند الگویی برای محققین و دانشجویان قرار گیرد.
کتاب «تاریخ گرافیک در ایران» به قلم «پرویز تناولی» توسط انتشارات نظر مورد دسترس اهالی هنر و هنردوستان قرار گرفته است.
درباره پرویز تناولی
درباره پرویز تناولی
پرویز تناولی (زاده ۳ فروردین ۱۳۱۶) مجسمه‌ساز، نقاش، پژوهش‌گر و مجموعه‌دار ایرانی است. از وی به عنوان یکی از پیش‌گامان مکتب سقاخانه یاد می‌شود. وی از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان ایرانی است. مجموعه مجسمه‌های «هیچ»، «دست‌ها» و «قفل و قفس» در زمره معروف‌ترین آثار پرویز تناولی قرار دارند.
مجموعه مجسمه‌های «هیچ»، محبوبیت زیادی در حراج‌های بین‌المللی خرید و فروش آثار هنری دارد. از این روی، برخی از مجموعه‌داران هنری و مشهورترین موزه‌های جهان، اقدام به جمع‌آوری آثار پرویز تناولی برای مجموعه‌های‌شان کرده‌اند. مجسمه‌ای از وی به نام پرسپولیس در سال ۱۳۸۷ با رکورد بی‌سابقه دو میلیون و ۵۰۰ هزار دلار در حراج کریستی به فروش رفت.
پرویز تناولی هم‌چنین کارشناس فرش‌ها و بافته‌های عشایری است.
قسمت هایی از کتاب تاریخ گرافیک در ایران

چگونه است که مردم فرنگ که مخترعان و عرضه کنندگان ماشین آلات جدیدند و هر روز از آنها استفاده می کنند، به انواع قدیمی تر نیز ارج می نهند و برای آنها موزه هایی مخصوص می سازند؛ اما خلاف آنها، ما همین که به محصولی نو دست یافتیم، از کهنه اش چنان دل آزار می شویم که آن را به دور می اندازیم و نابود می کنیم راستی چرا ایرانیان که شیفته ی نوآوری هستند و اندکی پس از هر اختراع، آن مصنوع را به ایران می آورند و باعث شور و شوق جامعه می شوند، رغبتی به ثبت و نگهداری آنها ندارند؟ کجاست اولین ماشین های دوربین های عکاسی و سینماتوگرافی؟ وکجاست آن همه دستگاه چاپ و هزاران سنگ آنها؟

اولین نفری باشید که نظر خود را درباره "کتاب تاریخ گرافیک در ایران" ثبت می‌کند