کتاب اثر پرتو های گاما بر روی گل های همیشه بهار ساکنین کره ماه

گل های همیشه بهار را زمانی نوشتم که ۲۵ سال داشتم. یک روز صبح از خواب بیدار شدم و متوجه شدم که متنْ کنار ماشین تحریرم است. به گمان خودم این نمایشنامه یک شرح حال است؛ زیرا هروقت اجرایی از آن را می بینم، بیش از هر کس دیگری از تماشاگران، می خندم و گریه می کنم؛ می خندم، چون نمایشنامه همیشه مرا به یاد نقشه ها و برنامه های دیوانه وار و سرخوشانه مادرم برای کسب ثروت یک شبه می اندازد انبوهی از نقشه ها و طرح ها که تمامشان نتوانسته اند در نمایشنامه مجالی برای بروز پیدا کنند.

اما اشک های من به چند سال پیش از نوشتن نمایشنامه برمی گردد؛ به زمانی که به خانه مادری برگشتم و فهمیدم که او بیش از چند ماه دیگر زنده نخواهد بود. او از این موضوع اطلاعی نداشت. ما آن قدری فرصت داشتیم تا تفاهمی را که طبیعت مصر است بعد از نوجوانی بین پسرها و والدین وجود نداشته باشد تجربه کنیم. در مدت آن اوقات سرشار پیش از مرگ او، ما همچون دو دوست با یکدیگر صمیمی بودیم.