شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد/ تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد/ عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت/ به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد/ ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت/ که محب صادق آنست که پاکباز باشد/ به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن/ که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد/ سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم/ به کدام دوست گویم که محل راز باشد/ چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی/ تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد/ نه چنین حساب کردم چو تو دوست می گرفتم/ که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد/ دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی/ که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد/ قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران/ اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد.
شب ندارد سر خواب./ می دود در رگ باغ/ باد، با آتش تیزابش، فریادکشان./ پنجه می ساید بر شیشه ی در/ شاخ یک پیچک خشک/ از هراسی که ز جایش نرباید توفان./ من ندارم سر یأس/ با امیدی که مرا حوصله داد./ باد بگذار بپیچد با شب/ بید بگذار برقصد با باد./ گل کو می آید/ گل کو می آید خنده به لب./ گل کو می آید، می دانم،/ با همه خیرگی باد/ که می اندازد/ پنجه در دامانش/ روی باریکه ی راه ویران،/ گل کو می آید/ با همه دشمنی این شب سرد/ که خط بیخود این جاده را/ می کند زیر عبایش پنهان./ شب ندارد سر خواب،/ شاخ مأیوس یکی پیچک خشک/ پنجه بر شیشه ی در می ساید./ من ندارم سر یأس،/ زیر بی حوصلگی های شب، از دورادور/ ضرب آهسته ی پاهای کسی می آید.