شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد/
تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد/
عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت/
به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد/
ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت/
که محب صادق آنست که پاکباز باشد/
به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن/
که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد/
سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم/
به کدام دوست گویم که محل راز باشد/
چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی/
تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد/
نه چنین حساب کردم چو تو دوست می گرفتم/
که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد/
دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی/
که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد/
قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران/
اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد.
شب ندارد سر خواب./
می دود در رگ باغ/
باد، با آتش تیزابش، فریادکشان./
پنجه می ساید بر شیشه ی در/
شاخ یک پیچک خشک/
از هراسی که ز جایش نرباید توفان./
من ندارم سر یأس/
با امیدی که مرا حوصله داد./
باد بگذار بپیچد با شب/
بید بگذار برقصد با باد./
گل کو می آید/
گل کو می آید خنده به لب./
گل کو می آید، می دانم،/
با همه خیرگی باد/
که می اندازد/
پنجه در دامانش/
روی باریکه ی راه ویران،/
گل کو می آید/
با همه دشمنی این شب سرد/
که خط بیخود این جاده را/
می کند زیر عبایش پنهان./
شب ندارد سر خواب،/
شاخ مأیوس یکی پیچک خشک/
پنجه بر شیشه ی در می ساید./
من ندارم سر یأس،/
زیر بی حوصلگی های شب، از دورادور/
ضرب آهسته ی پاهای کسی می آید.
