کتاب به جنگ لبخند بزن

به عرشه بالای سرمان نگاه کردم؛ به صدها مردی که مثل ما چسبیده بودند به نرده ها و برای جمعیت دست تکان می دادند؛ همدیگر را هل می دادند و می خندیدند تا اضطرابشان را پشت شجاعتی نمایشی پنهان کنند.

با وجود گرمای هوا، پوستم مورمور شد و سرم گیج رفت. قدبلند و موطلایی بود و با آن یونیفرم نیروی هوایی ارتش آمریکا خیلی خوش تیپ به نظر می آمد. او هم داشت لبخند می زد و برای جمعیت دست تکان می داد و من تمام تلاشم را کردم که اسمش را فریاد نزنم و دوان دوان ندوم طبقه بالا.

آنقدر دلم می خواست بروم پیش او که قلبم درد گرفته بود. ولی جلوی خودم را گرفتم، چون ته دلم می دانستم او آنجا نبود.