کتاب گلبرگی از دریا

در غارهای «تروئل»، «ویکتور» دانش پزشکی و اعصاب پولادینی به دست آورد که هیچ دانشگاهی نمی توانست در اختیارش بگذارد. یاد گرفت که می توان تقریبا به همه چیز عادت کرد: خون (خون زیاد!)، جراحی بدون بیهوشی، بوی قانقاریا، کثافت، خیل بی انتهای سربازان مجروح و گاهی هم زنان و کودکان، خستگی بلندمدتی که اراده ی آدم را سست می کند و بدتر از همه، این احساس فرساینده که شاید تمام فداکاری ات بیهوده باشد.

پای «ویکتور» را با آتل خشک ثابت کردند، چون به خاطر جراحت پا، امکان گچ گرفتن نبود. در پتویی پیچیده شده بود، از سرما و تب می لرزید و هر تکان قطار عذابش می داد؛ با این حال، شکرگزار بود که وضعش بهتر از خیلی از کسانی است که کنارش کف واگن خوابیده اند.

«روزر» دانشجوی موسیقی بود که خانواده ی «دالمائو» او را در خانه ی خود اسکان داده بودند. در دوران نقاهت «ویکتور»، «روزر» برایش مثل یکی از اعضای خانواده شده بود. حضور این دختر موقر و دوست داشتنی، که ساعت های طولانی به تمرین پیانو می پرداخت، باعث شده بود «مارسل لوئیس» و «کارمه» پس از رفتن بچه هایشان دیگر تنها نباشند.