کتاب داستان های اوا لونا

ناچار نبود برای فروش کالاهایش دوره گردی کند؛ پیش ترها آن قدر دور گشته بود که حالا همه می شناختندش. برخی سال به سال منتظرش می ماندند؛ و وقتی با بقچه ای در زیر بغل سر و کله اش در ده پیدا می شد، در برابر بساطش صف می کشیدند. قیمت اجناسش مناسب بود.

داستان هایی نیز، بدون جا انداختن حتی یک کلمه، نقل می کرد و پول می گرفت؛ حکایت هایش نه تخیلی، بلکه بلند و واقعی بودند که با یک بار شنیدن، آن ها را به خاطر می سپرد و او به این ترتیب، اخبار را از شهری به شهر دیگر می برد. مردم، به او پول می دادند تا دو جمله بر حکایت هایش بیفزاید: پسرک داستانمان به دنیا آمد؛ فلان و بهمان مردند؛ بچه های حکایتمان ازدواج کردند؛ سپاهیان در میدان نبرد سوختند و...

به هر کس که پنجاه سنتاوو به او می داد، وردی برای رهایی از افسردگی می آموخت. طبیعی است که این وردها برای هر کس فرق می کرد؛ چون دروغ های سرهم بندی شده ای بیش نبود. هر کس وردی مخصوص به خود از او می گرفت؛ و مطمئن بود که هیچ کس در هیچ جای دنیا آن را نمی داند.