کتاب دختر ساعت ساز

پدرم مجبور بود برایم قصه بگوید، چون من فرصت دیدن و شناختن مادرم را نداشتم. او دو روز مانده به بیست و یک سالگی اش از پیش ما رفت، و من فقط چهارساله بودم. سل به کشتنش داد، اما پدرم به پزشکی قانونی گفت که توی گواهی فوت بنویسد «برونشیت»، چون به گمانش اینطور باکلاس تر به نظر می رسید.

فقط یک عکس وجود داشت، یک نقاشی کوچک، که پدرم داخل گردنبند قابدار طلا گذاشته بود، و برایم مثل گنج ارزشمند بود. تا این که، بله درست است، ما را مجبور کردند به دو تا اتاق در پس کوچه ای تنگ و باریک در نقطه ای از شرق لندن نقل مکان کنیم، جایی که بوی رود «تیمز» همیشه توی دماغمان بود و آمیزه جیغ های مرغ های نوروزی و صدای ملوان ها که ترانه ای همیشگی را می ساخت توی گوشمان بود، و گردنبند هم همراه با آن مرد زباله گرد ناپدید شد.

نمی دانم آن عکس کجا رفت، به درون ترک های زمان سر خورد و همان جایی رفت که اشیای گمشده هستند.