کتاب نقد و نظر

اما این حکم که حق بر مصلحت برتری دارد ساختن جامعه ای عادلانه را دشوار می کند، زیرا چنان که بیش تر لیبرال ها خود ادعا می کنند، از یک سو منابع بشر محدود است و از سوی دیگر فرد فرد انسان ها حتی وقتی مقید به نوع دوستی باشند میل دارند بیش ترین منابع ممکن را در اختیار بگیرند؛ بنابراین ایجاد نهادهای اجتماعی و سیاسی و اقتصادی ای که بدون خدشه دار کردن رفاه عمومی جامعه بیش ترین آزادی فردی را فراهم سازد چالشی بس دشوار خواهد بود. هرگاه صحبت از دخالت دولت در سپهر خصوصی ( یعنی خانواده یا جامعه خانگی ( ۱۷) ) به میان آید لیبرال ها همگی توافق دارند که هر چه حضور « برادر بزرگ » در اتاق خواب و توالت و حمام و آشپزخانه و مهدکودک کم تر باشد بهتر است.

بسیاری از لیبرال فمینیست های قرن نوزدهم در ردیف لیبرال های کلاسیک یا اختیارگرا جای می گیرند اما لیبرال فمینیست های قرن بیستم اغلب به گروه رفاه جو یا مساوات طلب تعلق دارند. در واقع سوزان وندل ( که لیبرال فمینیست نیست ) در توصیف فمینیست های لیبرال امروزی نوشت « با جرئت می توانم بگویم که فمینیسم لیبرال رویای سوسیالیسم را در سر می پروراند وگرنه فمینیسم سوسیالیستی می بود. با این حال لیبرال فمینیست ها معمولا تجدید سازمان اقتصادی و توزیع مجدد ثروت در سطح وسیع را از وظایف خود می دانند، زیرا یکی از اهداف سیاسی امروز که با تفکر لیبرال فمینیستی نزدیکی بسیار نشان می دهد برابری فرصت هاست که بی تردید هر دو وظیفه پیش گفته را ایجاب می کند و در نهایت به آن ها منجر می شود. »