کتاب فرج بعد از شدت

کتاب فرج بعد از شدت کتابی از اساس عربی است که آن را قاضی ابوعلی محسن تنوخی در قرن سوم هجری تألیف کرده است. این کتاب حاوی حکایاتی است که طی قرن‌های متمادی برای بسیاری از شاعران و نویسنده‌ها منبع الهام بوده و درون‌مایه و مضمون آن‌ها بارها در داستان‌ها و حکایت‌های حکیمان، شاعران و نویسندگان تکرار شده است. از شگفتی‌های اثر قاضی ابوعلی محسن تنوخی همین بس که مولانا جلال‌الدین محمد بلخی خود را به‌شدت وامدار این اثر می‌دانسته و بارها حکایت‌های کتاب «فرج بعد از شدت» را به شیوه‌ی منحصر به خود بازنویسی کرده است. کتاب فرج بعد از شدت همان‌طور که از عنوانش می‌توان برداشت کرد، شامل حکایت‌هایی است از انسان‌های گرفتارآمده در سختی‌ها، گرفتاری‌ها و بلایا که هرکدام به نوعی نجات یافته و به آرامش و سکون رسیده‌اند. نویسنده در این اثر، عنصر رهایی‌بخش برای فایق آمدن بر سختی‌ها و گرفتاری‌ها را رجوع به پاکی‌های ذاتی انسان و توسل به اخلاقیات می‌داند و برشمردن این خصلت‌های نیک درون‌مایه‌ی اصلی این کتاب را تشکیل می‌دهد.