سومین و آخرین کتاب از سه‌گانه‌ای معروف به «سه‌گانۀ قاهره» که نجیب محفوظ به‌خاطرش جایزۀ نوبل گرفت. کتاب «سکّریه» ادامۀ قصۀ خانواده‌ای مصری است که نجیب محفوظ روایت سرگذشت اعضای آن را در کتاب اول «سه‌گانۀ قاهره»، یعنی کتاب «بین‌القصرین»، آغاز کرد و آن را در دومین کتاب این سه‌گانه، یعنی کتاب «قصرالشوق»، پی گرفت. کتاب «سکّریه» نقطۀ پایانی بر این سه‌گانۀ درازآهنگ و جذاب است و پایان قصۀ خانواده‌ای که نجیب محفوظ آن را در متن مقطعی از تاریخ مصر و زندگی اجتماعی مردم و اوضاع سیاسی مصر در آن مقطع، خلق کرده و از خلال روایت داستان این خانواده، تصویری از دورانی از تاریخ و جامعۀ مصر ارائه داده است.
نجیب محفوظ در کتاب «سکّریه»، همچون دیگر بخش‌های «سه‌گانۀ قاهره»، گذار جامعۀ مصر از سنت به مدرنیسم را روایت می‌کند و نیز، در هیئت رمانی عمیقا مصری و مرتبط با مسائل جهان عرب و به‌ویژه مصر در دورانی که وقایع رمان به آن مربوط است، از مسائل بنیادینی سخن می‌گوید که هرکس در هرکجای جهان ممکن است با آن‌ها درگیر بشود.
کتاب «سکّریه» از شاهکارهای رمان‌نویسی جهان عرب و رمانی به‌سبک رمان‌های کلاسیک قرن نوزدهمی اروپاست؛ رمانی پرکشش و گیرا و قصه‌محور، با جزئیاتی که فضا و آدم‌ها و رویدادها را ماهرانه پیش چشم مخاطب تجسم می‌بخشد. این رمان، چنانکه اشاره شد، کتاب سوم و پایانی «سه‌گانۀ قاهره» است و نام آن، همچون دو کتاب دیگر این سه‌گانه، نام محله‌ای در قاهره است.
کتاب سکریه
