آندره ویل، یکی از بزرگ ترین ریاضیدانان و شخصیت های ریاضی قرن بیستم، و یکی از خالقان مکتب بورباکی در ریاضیات فرانسه، زندگینامهٔ خود را چنین آغاز می کند: «زندگی من، یا دست کم بخشی از آن که ارزش این نام را دارد محدود است به تولدم در ششم مه ۱۹۰۶ و درگذشت همسر و همراهم، اولین، در ۲۴ مه ۱۹۸۶.» آندره ویل در این کتاب زندگی خود را از دوران کودکی تا پاییز ۱۹۴۷ که به عنوان استاد به دانشگاه شیکاگو می رود، و به قول خودش دوران شاگردی اش به پایان می رسد بیان می کند. گرچه می نویسد: «می خواستم این خاطرات را با رسیدنم به بندر نیویورک در مارس ۱۹۴۱ به پایان برسانم. ولی دوران شاگردی ام به این زودی تمام نشده بود. چه می گویم؟ امروز هم هنوز در حال آموختنم. می آموزم که با خاطراتم زندگی کنم.» آندره ویل ضمن بازگویی فراز و نشیب های زندگی اش، در بسیاری لحظات خواننده را با عمیق ترین احساسات خود همراه می کند و در این سفر، خواننده را به قلب و ذهن خود راه می دهد.
کتاب شاگردی یک ریاضیدان
