کتاب آقای سفیر

رابطه با امریکا یا هر کشور دیگری ابزار است و باید در جهت منافع ملی به کار گرفته شود. البته بنده اسرائیل را کشور مشروع نمی دانم و لذا در این قضیه موضوعیت ندارد. اصل، پیگیری منافع و اهداف ملی است. رابطه با امریکا به قول فقها نه واجب است و نه حرام. البته در دنیای به هم پیوسته کنونی، دو کنشگر مهم مانند ایران و امریکا به هرحال و خواسته یا ناخواسته با هم تعامل دارند مثلا در بوسنی در دهه ۹۰ میلادی، افغانستان و عراق از ۱۱ سپتامبر به بعد، سوریه، بحث هسته ای و.... و بنده به دلایل متعدد معتقدم که ما از تعامل مستقیم کم تر ضرر می بینیم. چون واسطه ها چه دولتی و چه شخصی نه صداقت دارند و نه مسائل ما را به درستی می فهمند و نه پیام ها را درست منتقل می کنند. در تمام موارد، در انتقال پیام ها، به صورت ضمنی و حتی در برخی موارد به صراحت، نگرانی ها، منافع و برداشت های واسطه محوریت دارد نه منافع و نگرانی های ما و یا منافع و نگرانی های امریکا البته رابطه و یا به تعبیر صحیح تر تعامل مستقیم با امریکا برخلاف نظری که بسیاری از مردم و حتی برخی نخبگان دارند، حلال مشکلات ما نیست و کار بسیار دشوار و تخصصی و نیازمند تمهیدات وسیع داخلی و جهانی است. ضمن این که تعامل به معنی رابطه دوستانه هم نیست. هیچ دو کشوری رابطه کاملا دوستانه ندارند و من اعتقاد دارم که روابط ما با امریکا هیچ گاه دوستانه نخواهد بود. کما این که با بسیاری از کشورهایی که امروز با آن ها رابطه و حتی رابطه به ظاهر دوستانه داریم، اختلافات جدی و اساسی داریم. اصولا ماهیت نظام جمهوری اسلامی به شکلی است که دیگر حکومت ها از به اصطلاح رایج دوست و دشمن علاقه چندانی به آن ندارند.