جوانک های کشتی یکی یکی با بی خیالی سوار قایق شدند و با دست اشاره ی دوستانه ای به او کردند، مرد سفیدپوست سوار شد و روی نیمکت پاروزن ها نشست. قایق سریع از خلیج پراکنده شد و تمام پاروزن ها با قدرت به طرف کشتی جان بل پارو زدند. وحشی سفید از جا برخاست ولی وادارش کردند بنشیند. وقتی قایق به موازات کشتی رسید، همه با یک نردبان طنابی آمدند بالا. وحشی سفید مهارت کافی برای بالا آمدن داشت. در کمال تعجب نگاهش می کردم. دوروبرش را بروبر نگاه می کرد و با هیجانی آشکار عرشه را گز می کرد.
وقتی بیدار شد احساس ضعف می کرد. لرزش های شدید بدنش دندان هایش را به صدا درآورده بود. سعی کرد بلند شود، سرش گیج رفت و مجبور شد باز دراز بکشد. درد گوشش کم شده بود، گرسنگی اش از بین رفته بود، می لرزید و عرق می ریخت. تب شدیدی بر پیکرش چنگ انداخته بود. آیا به خاطر آبی بود که نوشیده بود؟ به خاطر زخم یا پمادی که پیرزن روی زخمش گذاشته بود؟ یا ناامیدی بیش از حد از پا درش آورده بود؟
خورشید بالا آمده بود، پرتو آفتابی که از میان شاخه ها می تابید، دیگر گرمش نمی کرد. در کشتی سن پل وقتی مریض می شد، کشان کشان می رفت تا معبر طولی کشتی و خودش را به ناخدا دوم معرفی می کرد، ناخدا دوم بداخلاق، با بوی بد دهان و با تذکرات برخورنده و ناروایش. چه قدر دلش می خواست در این لحظه صدای خش دارش را حین گفتن این جمله ی حکیمانه بشنود «حالا که توانسته ای تا این جا بیایی، یعنی این که هنوز می توانی کار کنی.
نشر چشمه
فرانسوا گارد
Times Literary Supplement