اروپای غربی سده های میانه با مرگ امپراطوری رم قدیم در جهان باستان آغازیدن گرفت. این نهاد شکوهمند به مدت طولانی وحدت سیاسی و اجتماعی قابل قبولی را در سرزمین های حوزه مدیترانه و نیز در مناطق پس کرانه آن فراهم آورده بود. کل ساختار باقیمانده از تمدن رمی در بخش غربی این ناحیه، در سده های چهارم و پنجم پس از میلاد مسیح دچار فروپاشی شد. از آن جا که ترکیب نژادی اروپای سده های میانه محصول اختلاط عناصر لاتینی و ژرمنی بود، به طوری که حتی آرمان های سیاسی آن از تزویج همان دو نیروی لاتینی ژرمنی به دست آمده بود، کلیسای کاتولیک در غرب آن ها را پذیرفت. اما چه عاملی سبب شد که هریک از این سه عنصر، یعنی کلیسا، امپراطوری و بربرها در کنار هم قرار بگیرند؟ سده های میانه در کتاب «اندیشه سیاسی در اروپای سده های میانه» می تواند به معنای دوره ای طولانی باشد که در آن رویکرد دنیای کهن به مساله زندگی مدنی معکوس شد و به تعبیر مارکس «روی سر خود» قرار گرفت. تا پیش از این دیانت ستونی برای سنت سیاسی در اجتماع بود، اما از این زمان به بعد مسیحیت بر فراز سپهر سیاست قرار گرفت هرچند بعدها توجیه قابل قبولی حول این بحث شکل نگرفت. تمام آگاهی درباره ساختارهای اجتماعی مهاجمان ژزمنی از شواهدی مکتوب به دست آمده که به دورانی بسیار از دو از عصر تهاجم و سکونت در سرزمین امپراطوری رم مربوط می شود...
کتاب اندیشه سیاسی در اروپای سده های میانه
مانیاهنر