کتاب زل آفتاب

یک قطره خون از پیشانی اش افتاد توی سطل، چکید توی قادر خان و همین که چکید زرد شد و زردی را با خودش پخش کرد توی دل آن. قادر خان موجی برداشت. زردی، زود محو شد. مثل زردی ماسه ها بود، ماسه های بیابان های خشکیده ی اطراف که در نور هار خورشید می تافت. سهراب داشت وا می داد. نفسش در نمی آمد. گردنش داشت زیر فشار دست های قدرتمند سرهنگ می شکست و مچ دستش داشت خرد می شد. گردنش را شل کرد، تمام تنش را رها کرد و وا داد: بگذار سرت را فرو کنند توی قادر خان. مگر نمی خواستی قادر خان را ببینی؟ این جا است، ببین، هر قدر دلت می خواهد. گفت «روناک»؟ و چشماهیش را بست.

سپهر منقبض شد. از راننده خواست دو نفری جسد را بگذارند توی ماشین. در که باز شد بادکنک ها پرواز کردند بیرون. دختر عکاس دوید دنبال شان. مهیار در را نگه داشت تا مرده را مثل یک گونی پیاز بیندازند روی صندلی های چرم. بادکنک ها را هم آورند. فکر سپهر بود. بادکنک ها جسد را می پوشاند. شیده توی آینه آرایشش را درست کرد. دستی کشید به صورت او. نوازش بود، نوازش زنی که از مردش راضی است. گفت «بیا به ش فکر نکنیم مهیار. ما کار درست رو کردیم. بدشگونی و این خرافات را بریز دور.»