آلن بدیو در سی متن مختلف که از اواخر دهه ی 1950 تا امروز را در بر می گیرند، از رابطه ی خویش با «هنر هفتم» نوشته است. این متون سیری فراخ دامن از سینمای هنری پنجاه سال اخیر در دسترس قرار می دهند، از فیلمسازان مدرنیته (مورنائو، برسون، اولیویرا، تاتی، گودار) تا شماری فیلم های معاصر امریکایی (ماتریکس، ماگنولیا، دنیای بی عیب ونقص)، در کنار چند تجربه ی نادر (گی دوبور، سینمای 68، فیلم های مبارز گروپ فودر و غیره) و مقاله های تحلیلی درباره ی مشخصه های فیلم کمدی فرانسوی، فیلمسازان «مدرنیته ی دوم»، سینمای سوئیس به مثابه مظهر «بیطرفی سینمایی»، در باب «دیالکتیک حکایت»، فیلم به مثابه «ماشین فلسفی»، سینما به مثابه «مظهر دموکراسی» و بحث های موشکافانه درباره ی بسیاری فیلم ها و فیلمسازان برجسته ی دیگر، از جمله میزوگوچی، اوزو، روسلینی، ویسکونتی، هیچکاک، هاکس، آنتونی مان و عباس کیارستمی.
کتاب سینما
