کتاب سر کلاس با کیارستمی

دنیا فراتر از هر سرنوشت شخصی است . آن برگ بر روی درخت را روزی باد با خود خواهد برد. نویسنده ای اخیرا در ایران خودکشی کرد. جسدش را در جنگل یافتند ؛ آویزان بر طنابی.عکسی هم در کار بود.اگر به گوشه دیگری از عکس نگاه می کردید می دیدید که جهان درختان ، پرندگان و زیبایی پیرامونی به کار خود ادامه می دهد.ما در حال گذاریم.اما ابدیت می ماند.هر چیز دیگری زیادی ست .

وقتی سخن از سینمای شاعرانه می رود، منظورم نوعی سینما است که خصوصیات شعر را در بردارد، که گستره بیان شاعرانه را طی می کند.قابلیتی دارد چون منشور، شکن و پیچی دارد، ماندگاری دارد، چون پازلی است که هنوز تمام نشده و به شما اجازه رمز گشایی می دهد تا تکه های مانده را هر جور که مایلید کنار هم بگذارید.

کیارستمی به خوبی آگاه است که در جایگاه شاگرد، ما همان اندازه از یکدیگر می آموزیم که از آموزگار. برای همین هم ساختن مداوم فیلم در بستر کار گروهی را بهترین روش برای آموزش ظرافت های فیلم سازی می داند. کارگاه های او این بستر را فراهم می کند. در این کارگاه ها ایده ها آبیاری می شود و فیلم های کوتاه در کوتاه مدتی سر از خاک برمی آورد. خطابه ای در کار نیست. به جایش گروهی به گرد هم آمده و حلقه ای را شکل می دهند که در میانه آنها تصمیم ها گرفته و کارهایی پدیدار می شود. در این حلقه تنوع آرا و پذیرا بودن جهش های متعدد به ناشناخته و جلسات نقد و بررسی به کیارستمی اجازه می دهد که بینش خود را در میان بگذارد، عینک مجاز ما را از غبار پندارها پاک کند تا نگاهی تازه به موضوع مان بیاندازیم.