کتاب تاریخ و آگاهی طبقاتی

تاریخ و آگاهی طبقاتی: مطالعات در دیالکتیک مارکسیستی کتابی است که توسط فیلسوف مجارستانی، گئورگ لوکاچ در سال 1923 منتشر شد.

این کتاب به ایجاد مارکسیسم غربی کمک کرد و اثری است که لوکاچ بیشتر به آن شهرت دارد. با این وجود، در اتحاد جماهیر شوروی و اروپای شرقی محکوم شد و لوکاچ بعدا عقاید آن را رد کرد و به این باور رسید که در آن مفهوم بیگانگی هگل را با مفهوم مارکس اشتباه گرفته است. پیشنهاد شده است که مفهوم شیء شدن در کتاب هستی و زمان فیلسوف مارتین هایدگر (1927) تحت تأثیر تاریخ و آگاهی طبقاتی قرار گرفته است، اگرچه چنین رابطه ای مورد مناقشه باقی مانده است.

ایده مارکس از آگاهی طبقاتی به عنوان اندیشه ای تلقی می شود که مستقیما در هستی اجتماعی دخالت می کند. لوکاچ با ادعای بازگشت به روش شناسی مارکس،بر تأثیر فیلسوف گئورگ ویلهلم فردریش هگل بر فیلسوف کارل مارکس تأکید مجدد می کند، بر دیالکتیک بر ماتریالیسم تأکید می کند، مفاهیمی مانند از خود بیگانگی و واقعی شدن را در مرکز نظریه خود قرار می دهد و درباره تقدم مفهوم کلیت استدلال می کند. لوکاچ مارکس را به عنوان یک متفکر آخرت شناس به تصویر می کشد.او نسخه ای از مارکسیسم هگلی را توسعه می دهد که با تفاسیر نوظهور شوروی از مارکسیسم بر اساس آثار فیلسوف گئورگی پلخانف و دیالکتیک طبیعت الهام گرفته از فیلسوف فردریش انگلس در تضاد است.