هیچ چیز همانند نسیم، هویت کشورها را شکل نمی دهد و هیچ عطری بوی مادرت را در خاطرت زنده نمی کند؛ مگر بوی خاکی که پس از ریزش نخستین قطرات باران در سرزمینی به مشامت می رسد که به وسعت یک تاریخ ، زبان و سرنوشت درهم تنیده و فراتر از مرزهای ملی، با تو پیوند خورده است. حتی درختچه های کوچک آن نیز نشان از گلستان و بوستان های کشورت دارد و چشم دوختن به آن برای تو از زیباترین شهرهای جهان چشم نوازتر به نظر می آید. یاسر از کسانی است که به میهنشان عشق می ورزند. او به عشق این میهن ترانه می سراید و آنچه اکنون بیش تر او را به شوق آورده است، دیداری برنامه ریزی شده، آن هم پس از مدت ها دوری از این میهن است. او سوریه را همانند میهن خودش دوست دارد؛ هرچند لبنانی است، اما دلباخته سرزمینی است که از گذشته تا امروز، دوستان و عزیزان و همراهان بسیاری در آن جا دارد؛ هرچند از نگاه او این میهن، زندان ها و سلول ها و شکنجه گرانی را نیز در بر می گیرد. عبور از مرزهای لبنان به سوریه برای یاسر طعم متفاوتی از دیگر سفرهای برون مرزی او دارد. این جا خاستگاه دردی دیرین است؛ خاستگاه عشق و دلدادگی و خاطرات و خوشی های اوست.
شهید کاظمی