کتاب باشگاه دوما

نور فلش دوربین، سایه ی مرد معدوم را روی دیوار انداخت. او از یک حلقه ی لوستر، وسط اتاق آویزان بود و همانطور که عکاس ها دورش می چرخیدند و عکس می گرفتند، نور فلش دوربین هایشان سایه های سیاهی را روی دیوار های رنگ شده می انداخت، همچنین روی بوفه های پر از بلور، قفسه های کتاب و پنجره ای که پرده اش کنار زده شده بود و پشتش باران می بارید.

«لوکاس کورسو» دو بار زنگ زد، اما کسی جواب نداد. به ساعتش نگاه کرد، به دیوار تکیه داد و خودش را برای انتظاری طولانی آماده کرد. او به عادت های «پدرو» و «پابلو سنیزا» به خوبی واقف بود. در آن ساعت از روز آن ها پشت پیشخوان مرمری بار «تورینا» در حال نوشیدن نیم لیتر شراب برای صبحانه و صحبت درمورد کتاب و گاوبازی بودند. دو برادر ترشروی عاشق مشروب و از هم جدانشدنی.

«کورسو» داشت یادداشت برمی داشت. همانطور که یکی از آشنایان او مدت ها بعد وقتی در مکالمه ای اسمش بر زبان آمد در مورد او می گفت، دقیق، بی پروا و مثل یک مارماهی سیاه مرگبار بود.