کتاب مجموعه شش کلاغ

نگهبان ها به سمت تازه واردین آتش گشودند. تایدمیکرها ناپدید شدند و بعد دوباره پشت سر سربازها ظاهر شدند و دست هایشان را بالا بردند. نگهبان ها جیغ کشیدند و تفنگ هایشان را به زمین انداختند. هاله ی قرمزرنگی آهسته دورتا دورشان شکل گرفت. درحالی که نگهبان ها جیغ می کشیدند و به نظر می رسید پوستشان در حال چسبیدن به استخوان هایشان است، هاله ی قرمز پررنگ تر شد. جسپر که حالت تهوع گرفته بود، گفت: «خونشونه. خداجون، تایدمیکرها دارن خونشونو می کشن بیرون.» خون بدنشان کاملا درحال تخلیه بود. خون در اشکال مبهم انسانی حوضچه ی شناوری را در هوا تشکیل داد، سایه های لزجی که در هوا معلق ماندند و مانند نارسنگ قرمز و خیس بودند و بعد همزمان با سقوط نگهبان ها روی زمین، با شالاپ بلندی روی زمین پخش شدند. پوست شل شده ی نگهبان ها به نحو ناخوشایندی از بدن های خشکشان آویزان مانده بود. جسپر آهسته گفت: «از پله ها برو بالا. باید از اینجا بریم بیرون.» ولی دیگر دیر شده بود. زن تایدمیکر ناپدید شد و لحظه ای بعد از بالای پله ها سردرآورد. دست هایش را به نرده ها گرفت و با انداختن وزنش روی آنها پوتین هایش را روی سینه ی ویلن گذاشت و با یک لگد محکم او را از پشت روی جسپر انداخت. هر دو غلت زنان روی زمین سنگی حیاط افتادند.