کتاب قایقی در بیشه

از خانه که خارج می‏شوم، تمام اینها برایم تمام شده. در عوض، شهری را می‏بینم که مردم آن بیرون آمده‏اند، انبوهی از افرادی که به حمام رفته‏اند، لباس پوشیده‏اند، صبحانه خورده‏اند، شاید مثل من سوپ هم خورده‏اند و در آخر از خانه خارج شده‏اند. به نظرم تمام اینها بدون هیچ داستانی دربارۀ تاریکی و تنهایی در خانه و بدون هیچ مشکلی زندگی می‏کنند، سوار تراموا می‏شوند و هیچ نمی‏گویند. پس من چه باید بگویم؟ من که خوش شانس‏ترین اینها هستم، چون حداقل به مدرسه می‏روم، نه به محل کار؛ به مدرسه‏ای که می‏توانم در آن خوشحال و خندان باشم.

چیزی که بیشتر از همه مرا متعجب می‏کند این است که با تراموا نمی‏توانی به هرجا که می‏خواهی بروی. چون در زیر زمین سکوهای بسیاری دارد و در بالا هم به سیم برق وصل است که برایش محدودیت ایجاد می‏کند. کسانی که سوار می‏شوند هم این را به خوبی می‏دانند. درواقع، با اتوبوس تفاوت‏های زیادی دارد. نمی‏دانم، ولی به نظرم این آرام‏تر و کندتر است. اگر بخواهی از پنجره بیرون را تماشا کنی، چشم‏هایت آرام‏تر می‏چرخد. قطعا برای همه همین طور است.

همه را داخل سالن ورزش می‏فرستند تا کلاس بندی شویم. به من کلاس «ب» می افتد. با کسی که نامش با «ج» شروع می‏شود بلند می‏شوم. نام هیچ کدام از آنهایی را که در کلاسم هستند به یاد نمی‏آورم. خودم را با او در نیمکتی جا می‏دهم، چون حرف اول اسمش به من از بقیه نزدیک تر است. جدا از آن، کس دیگری را نمی‏شناسم. بنابراین، اولین روز دبیرستان من رسما شروع می‏شود. این از آن چیزهایی ا ست که بعدا در تمام عمرت به خاطر خواهی داشت، ولی برای من برعکس است. حتی باید سعی کنم آن را فراموش کنم. تنها خاطره‏ای که در این روز دارم تماشا کردن کفش‏هاست.