کتاب مصائب آشپزی برای دیکتاتورها

یک روز، رئیس جمهور صدام حسین، تعدادی از دوستانش را به قایقش دعوت کرد. او چند بادیگارد، منشی و مرا، یعنی آشپز شخصی اش را با خود برد. و ما با کشتی تفریحی در رودخانه دجله راندیم. هوا گرم بود. یکی از اولین عصرهای بهاری آن سال بود. آن زمان با هیچکس در جنگ نبودیم و همه حال خوبی داشتیم. سلیم، یکی از بادیگاردها به من گفت: «ابوعلی، بنشین، امروز تعطیلی. رئیس می گوید که برای همه غذا می پزه. می خواد برامون کباب درست کنه.

لبخند زدم: «یک روز تعطیل!» زیرا می دانستم که در مرام صدام چنین چیزی وجود ندارد. چون قرار بود غذا کباب باشد، شروع به آماده کردن همه چیز برای کباب کردم. قدری گوشت گوساله و بره را ساطوری کردم و آن ها را با گوجه، پیاز و جعفری مخلوط کردم و بعد آن ها را در یخچال گذاشتم تا بعدا به خوبی به سیخ بچسبد. یک کاسه برای شستن دست آماده کردم، بساط آتش را راه انداختم، قدری نان پیتا پختم، سالاد خیار و گوجه درست کردم. بعد تازه آن وقت بود که نشستم. در عراق، هر مردی فکر می کند که بلد است گوشت را کباب کند.

کل روز را با سه ماشین ظرفشویی سر و کله می زدم و دیگ های بزرگ جوجه های سوخته را می سابیدم. اوقات بسیار نادری که بیکار می شدم، سعی می کردم موشی را که روی کپه ای آشغال زندگی می کرد، با دادن پسمانده ها رام کنم؛ این ایده ی ابلهانه را از یک فیلم الهام گرفته بودم. خوشبختانه، موش باهوش تر از من بود و عاقلانه فاصله اش را از من حفظ می کرد.