تاریخ هنر تا پیش از سده ی بیستم، تاریخ هنر به مثابه ی امر مقدس بوده، به نوعی که می توان گفت در بیشتر مواقع، هنر متعلق به اشراف، نخبگان و خدایان پنداشته می شده است. همه ی آن شکوه و عظمت یونان و روم باستان، هنر مذهبی قرون وسطی و رنسانس، نقاشی ها، مجسمه ها و معماری های دوران گوتیک، باروک و نئوکلاسیک، همه جلوه های عظیم هنری بودند که عموما هیچ نسبتی با رئالیسم نداشتند: به سقف کلیسای «سیستین» نگاه که می کنیم، اوج این هنر پیش رویمان قرار می گیرد. قرن بیستم، از همان آغاز برابر این تلقی از هنر ایستاد. درواقع همه ی آنچه از اواسط قرن نوزدهم در راستای بیرون کشیدن هنر از دل موزه ها، اماکن مقدس و کاخ های اشراف شروع شده بود، به شکل گیری هنری در قرن بیستم منتهی شد که «بوریس گرویس» در کتاب «در جریان» آن را «رئالیسم مستقیم» می نامد: هنری که مولد اشیا نیست بلکه مولد اعمالی ست که دوامی نخواهند داشت. نظر کردن به آثار هنری همچون یک شی ء محض و نه یک شیء/ چیز مقدس، اتفاقی بود که «هنر مستقیم» را موجب شد. جنبش های مختلف هنری در قرن بیستم و رویکردهای اینچنینی، همواره موجب تضادهای بنیادینی در تلقی همگانی از هنر شده است. کتاب «در جریان» به این مبحث از منظر دیگری نیز نگاه می کند که این کتاب نظری و ارزشمند را واجد اهمیت بیشتری می کند: هنر در زمانه ی اتمسفری بدون شیء، یعنی اینترنت!
کتاب در جریان
هنوز
بوریس گرویس
