زبانهای سامی یا سمیتی یکی از زیرشاخه‌های خانوادۀ زبانهای آفریقایی-آسیایی است که ریشۀ آن به خاورمیانه بازمی‌گردد. این زبان‌ها در غرب آسیا، شمال آفریقا و شاخ آفریقا، و همچنین در گروه‌های بزرگ مهاجری در آمریکای شمالی، اروپا و استرالزی بیش از سیصد و سی میلیون گویشور دارند. این عبارت برای نخستین‌بار در دهۀ ۱۷۸۰م. توسط اعضای مکتب تاریخ‌نگاری گوتینگن استفاده شد، که آن را براساس سام، یکی از سه فرزند نوح در سفر پیدایش، برگزیدند.
پرگویشورترین زبانهای سامی در جهان امروز از این قرارند: عربی (۳۰۰ میلیون)، امهری (~۶۵ میلیون)، تیگرینیا (۷ میلیون)، عبری (~۵ میلیون)، تیگره (~۱٫۰۵ میلیون)، آرامی (۵۷۵٬۰۰۰ تا ۱ میلیون) و مالتی (۴۸۳٬۰۰۰).
زبانهای سامی از زمان بسیار قدیمی به صورت نوشته‌شده یافت می‌شوند: زبانهای سامی شرقی اکدی و ابلایی در قرون ۳۰ تا ۲۵ پ. م. به ترتیب در بین‌النهرین و شامات شمالی یافت می‌شوند. تنها اسنادی از سومری، ایلامی (هر دو زبانهای تک‌خانواده)، مصری و لولویی پیش از سدۀ سی‌ام پ. م. وجود دارد.
بیشتر خطوط سامی، از گونۀ ابجد هستند – گونه‌ای که در آن تمام یا بیشتر واکه‌ها نشان داده نمی‌شود و به این دلیل که در زبانهای سامی رساننده‌ی اصلی معنا هم‌خوان‌ها هستند برای این زبان‌ها مناسب است. از میان این خطوط می‌توان به اوگاریتی، فنیقی، آرامی، عبری، عربی و عربستانی جنوبی اشاره کرد.
اسرائیل ولفنسون در این کتاب تاریخچه ای از این زبان ها را ارائه داده و به بررسی آنها می پردازد. اسرائیل ولفنسون (1899-1980) نویسنده، مورخ و محقق اسرائیلی است، بیشتر بخاطر کتابها و مطالعاتش به زبان عربی درباره قوم یهود در عربستان و زبانهای سامی مشهور است.
کتاب تاریخ زبان های سامی
نگارستان اندیشه
اسرائیل ولفنسون
