پیش از اختراع تلویزیون ما این قدر در محاصره جنازه های جهانی و اجساد تاریخی نبوده ایم. شاید آزار طلبی عمومی، ما را صاحب رسانه ای کرده، که صبحانه مان را ضمن درگیری با جنگ و زلزله و سیل کوفت می کنیم، ناهار را در هجوم توطئه های کثیف جهانخوران و دسائس جنایتکاران ناشناخته می لمبانیم و شام را صرف می کنیم طوری که تا زانو در خون کودکان و زنان بی پناه و نعش جوانان فرو رفته ایم.