پاییز بود، عصر پاییز با آفتابی کمرنگ که هنوز بر سرشاخه های بلند درختان می تابید و گاهی از لابلای برگ ها سرک می کشید و تلالوئی دلپذیر داشت. درخت ها نیمه عریان بودند و برگ ها زرد و سرخ ، کم کم تن به خشکی می دادند و خسته و بی رمق در دست باد پائیزی که از لابلای درختان می گذشت می افتادند و خواسته و ناخواسته از شاخه ها که جانشان به آن بسته بود جدا می ماندند و در فضا چرخی می زدند و نقش زمین می شدند. رقص برگ های رقص مرگ، رقص پیوند آنها با ابدیت بود و زمین بستری آرام، خاموش و سرد و سخت بود ، همچنان که برگ های افتاده بر زمین سرد و خشک و بی روح بودند و تنها هر وقت رهگذری بر آن ها می گذشت آوا و نوایی داشتند که اگر گوش جان می سپردی ، حکایت همه دوران های هستی را با خود داشتند و درد و سوز فراق از درخت جان را.
زن جوان در خلوت تنهایی خود، از پشت پنجره غبار گرفته درختان نیمه عریان ، تابش آفتاب کم فروغ و رقص برگ های زرد و سرخ را در دست باد پائیزی و افتادنشان را بر بستر سرد زمین تماشا می کرد و در دور دست خیال خویش نقش بهار ها و پاییز هایی را می دید که بر او گذشته بود ؛ بهار کودکی، نوجوانی و جوانی ...
علم