کتاب بی تن

فکر می کنیم کلمه ها را می شناسیم. همه شان را دست کم یک بار شنیده ایم. دوباره بشنویم، یادمان می آیند. می آیند می نشینند روی ذهن، آن جلوها که دم دست باشند. می آیند می نشینند روی زبان، جاری می شوند وقتی از یک خاطره، یک حس حرف می زنیم. وقتی دردمان می آید یا خوشی مان سرریز می شود و کیفور می مانیم، حرف از قصه که می شود، کلمه ها تصویری جدید می گیرند. می شوند مال خودت. مال خودم. حالا هر کلمه یک تصویر می گیرد دستش، می آید می گوید: «می خوام برات قصه بگم». و می گوید و می سازد و می نشاند تصویر را، خودش هم گم و گور می شود. گم و گور می کند تو را و نویسنده را در میان آن همه بودن و هست شدن ها. برای همه ی کلمه هایی که قصه می گویند برامان و...