کتاب سپیده دمان

هنگامی که آدمی همچون اندیشه ی روان معمولا در رودخانه ی بزرگ اندیشه و احساس می زید، و حتی رویاهامان در شبانگاه در پی این رودخانه هستند، بدین سان از زندگی تمنای آرامش و سکوت می کند- حال آن که دیگران آن دم که خود را به مراقبه و مکاشفه وامی گذارند، از زندگی خواهان آرامش اند. بر تو و من نیز چنین می رود! ولی چه پروا تو را و مرا از این! پرندگان دیگر پروازی به دوردست تر خواهند کرد: همین بصیرت و پایبندی مان. آن جا که همه چیزی دریاست، دریا، دریا! و آن گاه تا به کجا خواهیم رفت؟

می خواهیم از فراز دریا بگذریم؟ این خواهش عظیم که می خواهیم از فراز دریا بگذریم؟ این خواهش عظیم که ما را از هر لذتی بیش کنار می کند، تا به کجایمان می کشاند؟ چرا بدین سوی و بس، بدان سو که تمامی خورشیدهای انسانیت تا حال فروده اند؟