سفرنامه نویسی یکی از راه های شناخت اقوام و ملل مختلف در طول تاریخ است که از دریچه آن می توان به روحیات ملل مختلف ، نظام سیاسی ، آداب و رسوم ، فرهنگ و موسیقی و جغرافیای تاریخی پی برد . در واقع سفرنامه نویسی جدا از اطلاعات تاریخی گرانبها و گاه حتی سوءگیرانه ، یکی از زمینه های ورود استعمار به کشورهای جهان سوم و غارت منابع اولیه این کشورها بوده است. سفرنامه نویسی نوعی تاریخنگاری مردم یا بازخوانی تاریخ از پایین است که به واکاوی ابژه های می پردازد که در تاریخنگاری رسمی تن به دیالکتیک موجود نداده اند یا مورد غفلت واقع شده اند. لذا با بهره گیری از بازخوانی نقادانه سفرنامه های می توان به مشاهده مستقیم دربار و ساختار قدرت ، مردم با فرهنگ های مختلف ، بازار و سازو کارهای اقتصادی آن و جغرافیا و تنوع زیستی کشورهای مختلف پرداخت. کتاب کرد در سفرنامه ها ، دیدن خود از چشم دیگری است. سفری به سرزمینی با مردمانی که آواز هوره و گورانی از دل کوچه و خیابان آن روح را صیقل می دهد و ندای روح انگیز شعر و طبیعت را در جان و دل مردم می نشاند. کتاب روایت سفر به همین جان ها و دل هاست.
کتاب کرد در سفرنامه ها
ایران شناسی