همیشه می گویم مسافرت خاصیت تخدیری دارد. ماده ای محرک است که اهلش را معتاد می کند. روتین به هم متصل روزمره را قطع می کند و آدم را کلا از موقعیت بیرون می برد. اینکه زندگی با کیفیتت را رها کنی و ادامه تایم لاین را یک جای دیگر بگذرانی و تلاش کنی از آن لذت ببری. رسالتش دقیقا همین است. بالاخره هر جای دنیا که باشیم انسانیم. نسیان، خاصیت ماست. یادمان می رود غم و شادی، خودشان زمان ندارند. این ماییم که مدت شان را تعیین می کنیم. مسافرت هم این را یادآوری می کند که؛ هر چقدر خوش باشد و جذاب باشد ولی «این نیز می گذرد…
روایتی دلنشین ،منصفانه و منسجم بود ...