«میشل ولبک» نام آشنای دو دهه‌ی اخیر ادبیات فرانسه، با شهرتی که هر روز عالم‌گیرتر می‌شود، بی وقفه درحال نوشتن است. وارث اصیل مارکی دوساد، ژرژ باتای و موریس بلانشو که امروز به شکل عجیبی تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین نویسندگان فرانسه شده‌است. برای بنده‌ی جایزه‌ی گنکور که همواره تحسین منتقدان ادبی سرتاسر جهان را همر اه خود داشته، این حجم از استقبال مردمی چیز عجیبی‌ست. «نقشه و قلمرو» همان رمانی‌ست که شاید بتوان آن را آغازگر شهرت و محبوبیت زایدالوصف ولبک دانست. رمانی که در سال 2010 منتشر شد و با جایزه‌ی گنکوری که نصیبش شد، ولبک را در مقام نویسنده‌ای صاحب سبک تثبیت کرد. در تمام ده سال گذشته تا به امروز، هرچه ولبک نوشته رنگ و بویی از درونمایه و آشکارگی مضمونی و سبکی «نقشه و قلمرو» را در خود داشته است. همان برانگیختگی اروتیک، خشونت، تضاد و تصادم طبقاتی و فوران احساسات جنون‌آمیز و البته پرده‌دری در تمام شئون! کتاب «نقشه و قلمرو» با داستانی سرشار از شوخی و هجو پیرامون زندگی هنرمندی بورژوا، در حمله به سبک زندگی شخصیت‌هایش و منش رفتاری‌شان هیچ ابایی ندارد. رمان «نقشه و قلمرو» ولبک، آغازگر راهیست که امروز در «سروتونین» واپسین رمان منتشرشده‌اش، می‌توان رویت کرد؛ زوال جامعه و فروپاشی قریب‌الوقوع همه‌ی ساختارها.
کتاب نقشه و قلمرو
فرهنگ نشر نو
میشل ولبک
