می نویسم که از شما تشکر نمی کنم. تقصیر شماست که من رفوزه شدم. اگر مامان بودند، می رفتند و دعوا می کردند فرانک مریض بوده و غیبتش موجه بوده است. از عمو سیروس، گواهی دکتر می گرفتند. اما مامان نبودند. بابا هم... ببخشید این جایش خیس شد. پایین می نویسم... مامان و بابای من را خلبان های صدام بمب باران کردند و حالا آن ها نیستند. زن عمو می گویند فرانک! آن ها پیش خدا هستند. اما من فقط می دانم که آن ها نیستند... حالا من پهلوی عمو سیروس زندگی می کنم. حالا فریدون، پسر عمو سیروس که با من هم سن بود، کلاس سوم است و من کلاس دوم. فریدون، پسر عمو سیروس، ارگ دارد. تازه پیانوی من هم داغان شده. ماشین بابا هم توی پارکینگ له شد...